-
1 broń palna
огнестре́льное ору́жие -
2 broń palna
• fire-arms -
3 broń palna myśliwska
• shotgunSłownik polsko-angielski dla inżynierów > broń palna myśliwska
-
4 broń
- ni; fweapon; ( zbiorowo) arms (pl), (przen: środek) weaponbroń atomowa/chemiczna — nuclear/chemical weapons (pl)
broń palna — firearms (pl)
* * *f.1. (= narzędzie walki) weapon; (= często = broń palna) gun, firearm; ( zbiorowo) weapons, weaponry, arms; broń myśliwska hunting rifle l. rifles; broń przeciwpancerna anti-tank weapon l. gun; broń przeciwlotnicza anti-aircraft weapon l. gun; broń ręczna handgun; broń artyleryjska artillery piece, field gun, cannon; broń małokalibrowa small-caliber weapon; broń obosieczna double-edged sword; chwytać za broń take up arms; nosić broń carry arms; złożyć broń lay down (one's) arms; naładować broń load a gun; kaliber broni the caliber of a gun; wystąpić z bronią w ręku offer armed resistance; broń biała hand weapons; broń sieczna cutting weapon; broń palna firearm(s); broń automatyczna automatic weapon; broń krótka handgun; broń konwencjonalna conventional weapon; broń masowej zagłady weapon of mass destruction; broń biologiczna biological weapon; broń chemiczna chemical weapon; broń jądrowa l. nuklearna l. atomowa atomic l. nuclear weapon; broń termojądrowa thermonuclear weapon; zawieszenie broni armistice, truce; do nogi broń! order arms!; prezentuj broń! present arms!; bagnet na broń! fix bayonets!; towarzysze broni brothers in arms; wezwanie do broni call to arms; być pod bronią be mobilised; bez broni unarmed; prowadzić/trzymać kogoś pod bronią lead/keep sb at gunpoint; dać komuś broń do ręki przen. play into sb's hands; wytrącić komuś broń z ręki przen. take the wind out of sb's sails; pobić l. pokonać kogoś jego własną bronią przen. beat sb at his own game.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > broń
-
5 broń
broń [brɔɲ] f\broń atomowa Atomwaffe f\broń biologiczna biologische Waffe f, Biowaffe f\broń chemiczna chemische Waffe f\broń jądrowa Kernwaffe f\broń konwencjonalna konventionelle Waffe f\broń krótka Handfeuerwaffe f\broń maszynowa Maschinenwaffe f\broń nuklearna nukleare Waffe f\broń palna Schusswaffe f, Feuerwaffe f\broń rakietowa Raketenwaffe fgenerał broni Generaloberst mtowarzysz broni Waffenbruder mchwytać za \broń zur Waffe greifenrzuć \broń! Waffe fallen lassen!dać komuś \broń do ręki jdn die Waffe in die Hand gebenwytrącić komuś \broń z ręki jdm die Waffe aus der Hand schlagenzwalczać kogoś jego własną bronią jdn mit seinen eigenen Waffen schlagen ( geh) -
6 broń
broń palna Schusswaffe f, Feuerwaffe f;broń biała Hiebwaffe f;broń atomowa Atomwaffen pl;na ramię broń! das Gewehr über! -
7 broń
сущ.• орудие• оружие* * *оружиеrezerwacja бронь* * *ж1) ору́жие nbroń biała — холо́дное ору́жие
broń palna — огнестре́льное ору́жие
towarzysze broni — това́рищи по ору́жию
zawieszenie broni — переми́рие
sztuka broni — едини́ца ору́жия; ствол m (пистолет, револьвер и т. п.)
2) войска́ lm, род войскbroń pancerna — бронета́нковые войска́
•- prezentuj broń! -
8 broń
f -
9 broń
f uzbr. оружие broń jądrowa ядерное оружие broń palna огнестрельное оружиеKrótki rosyjsko-polski i polsko-rosyjski Słownik Polytechnic > broń
-
10 огнестрельное оружие
-
11 fire-arms
broń palna -
12 shotgun
broń palna myśliwska -
13 palny
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > palny
-
14 firearm
-
15 palny
прил.• горючий• легковоспламеняющийся• огнеопасный• огнестрельный* * *paln|yгорючий;● broń \palnya огнестрельное оружие
* * *горю́чий -
16 giwera
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > giwera
-
17 jednorurka
f.Gen.pl. -ek myśl. (= śrutówka) shotgun; (= broń palna jednolufowa) single-barreled gun.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > jednorurka
-
18 pukawka
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > pukawka
-
19 горючий
-
20 Schusswaffe
f -, -n
- 1
- 2
См. также в других словарях:
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
odprzodowy — ∆ Broń odprzodowa «broń palna ładowana od strony wylotu lufy, używana od końca XIII do XIX w.» … Słownik języka polskiego
odtylcowy — ∆ Broń odtylcowa «broń palna o lufie ładowanej od strony zamka, będąca w powszechnym użyciu od drugiej połowy XIX w.» … Słownik języka polskiego
skałkowy — ∆ Broń skałkowa, karabin skałkowy «dawna broń palna, w której proch zapalało się od iskierki z krzesiwa, czyli skałki» … Słownik języka polskiego
pistolet — m IV, D. u, Ms. pistoletecie; lm M. y 1. «krótka broń palna, przeznaczona do strzelania z ręki na bliskie odległości amunicją o energii mniejszej niż w amunicji karabinowej» Nabić pistolet. Strzelić, wypalić z pistoletu. ∆ Pistolet maszynowy… … Słownik języka polskiego
rusznica — ż II, DCMs. rusznicacy; lm D. rusznicaic «ręczna broń palna o długiej lufie, używana w w. XV XVII» ∆ Rusznica przeciwpancerna «współczesna ręczna broń palna do zwalczania celów opancerzonych za pomocą rdzeniowych pocisków przeciwpancernych» ‹czes … Słownik języka polskiego
strzelba — ż IV, CMs. strzelbabie; lm D. strzelb «myśliwska broń palna z długą gładką lufą, używana do strzelania śrutem do drobnej zwierzyny; dawniej: wszelka ręczna broń palna» Strzelba skałkowa, kapiszonowa. Nabić strzelbę. Zarzucić strzelbę na ramię … Słownik języka polskiego
uzbroić — dk VIa, uzbroję, uzbroićisz, uzbrój, uzbroićił, uzbrojony uzbrajać ndk I, uzbroićam, uzbroićasz, uzbroićają, uzbroićaj, uzbroićał, uzbroićany 1. «wyposażyć, zaopatrzyć w narzędzia walki, w broń, w sprzęt wojskowy» Uzbroić armię, wojsko, żołnierzy … Słownik języka polskiego
bruzdować — ndk IV, bruzdowaćduję, bruzdowaćdujesz, bruzdowaćduj, bruzdowaćował, bruzdowaćowany «robić bruzdy» Bruzdować krawędzie deski. ∆ Broń bruzdowana «broń palna z lufą mającą wewnątrz ślimakowato biegnącą bruzdę, która nadaje pociskom ruch obrotowy;… … Słownik języka polskiego
gwintować — ndk IV, gwintowaćtuję, gwintowaćtujesz, gwintowaćtuj, gwintowaćował, gwintowaćowany techn. «nacinać gwinty» ∆ Broń gwintowana «broń palna z lufą mającą wewnątrz ślimakowato biegnącą bruzdę, która nadaje pociskowi ruch obrotowy» … Słownik języka polskiego
karabin — m IV, D. u a. a, Ms. karabinnie; lm M. y «ręczna broń palna o długiej gwintowanej lufie, kalibrze 6,5 8 mm, zaopatrzona zwykle w bagnet, przeznaczona do rażenia celów pojedynczych» Karabin automatyczny, myśliwski. Nabić karabin. Strzelać z… … Słownik języka polskiego